De perseïden komen!

Lang opblijven, de lampen uit, en op je rug in het gras gaan liggen, want ze komen er weer aan!

Elke zomer trekt de aarde door de Perseïden meteorenzwerm, dit is een wolk van stofdeeltjes achtergelaten door de komeet Swift-Tuttle. De naam Perseïden is afgeleid van het sterrenbeeld Perseus dat rond middernacht aan de noordoostelijke sterrenhemel te vinden is. De meteorenzwerm heeft zijn oorsprong schijnbaar in dit sterrenbeeld. Vele stofdeeltjes komen dan in botsing met de dampkring van de aarde en veroorzaken kortstondig een lichtstreep aan de hemel. Dit verschijnsel noemen we een vallende ster of meteoor.

De Perseïdenactiviteit stijgt geleidelijk van enkele exemplaren per nacht eind juli, tot vele tientallen vallende sterren per uur rond het maximum in de ochtend van 13 augustus. Om deze meteoren waar te nemen is geen telescoop of verrekijker nodig: het volstaat om met het blote oog te kijken naar een willekeurige plaats aan de hemel. De meeste Perseïden zie je vanop donkere plaatsen buiten de stedelijke gebieden, telkens in de tweede helft van de nacht.

4 daagse nijmegen 2008 dag 4

De laatste dag vroeg opstaan. Heerlijk! Alles is vandaag de laatste keer. Het starten, het lopen langs het Radboud, de rustpost in Hatert...aan alles komt een eind. Heel snel zijn we eigenlijk alweer in Grave, miezer en regen zorgt voor een druilerige dag. Frank voelt zich iets beter, maar weg is het nog niet. De weg van Grave naar Beers is voor mijn gevoel weer eindeloos lang, zeker nu we hier vaak met de auto komen. Ik moet mezelf als alle andere jaren flink over mijn grenzen heen tillen, maar uiteindelijk staan we dan toch in Beers. Hier zijn we dan ook iets langer blijven zitten.



Het stuk richting Cuijk, via Vianen is wat angstig. Frank voelt zich ineens slechter en slechter worden, en even ben ik bang dat hij om gaat vallen. Ik vergeet hoe mijn voeten voelen, en heel de weg houdt ik hem scherp in de gaten. In Cuijk is het gezellig, maar even vind ik het belangrijker dat we op de rustpost terecht komen. Aldaar besluiten we tot rigoureuzere maatregelen. Paracetamol, want het lijkt toch op een opkomende koorts, en de rugzak blijft ook achter hier. Ik neem zijn belangrijkste zaken, zoals water, en poncho mee.
Het is verbazingwekkend wat de paracetamol met hem doet. Na 15 minuten schiet het tempo er ineens in, en moet ik hem zelfs afremmen. Gelukkig gaat het vanaf nu ook de hele weg iets beter, en de rustpost in Malden is ruim voor de volgende dip bereikt. Vanaf hier is het nog maar een klein uurtje tot de verzamelpost, alwaar Els zit te wachten. Dat was te overzien. Op deze rustpost zijn we getuige van meerdere zieken. ORS wordt er onderhand meer gedronken dan bouillion. Omstreeks half 5 vertrekken we van deze post.



Els loopt mee, en onderweg komen we de ouders van Frank tegen. Ik ben blij dat we het samen gehaald hebben. 1,5 km van de finish verwijderd, staat Inge op mij te wachten, en lopen we hand in hand, blij weer samen te zijn, naar de finish. Om 17:45 kunnen we dan eindelijk ons eremetaal in ontvangst nemen!





Uiteindelijk blijk ik geen extra blaren meer gelopen te hebben, maar wel een allergische reactie op de tape op mijn hiel. Ik wist dit al van sporttape, maar blijkbaar is de lijm van leukoplast van dezelfde samenstelling.

Nadat 's avonds van iedereen afscheid hadden genomen, zijn we uit Nijmegen vertrokken. Er ging van onze groep niemand meer de stad in, en om nog langer in Buikgriep-city te blijven hangen leek ons ook niet zo'n goed idee.

Uiteindelijk heb ik het dus ook niet meer gehad, en is Frank er ook weer vanaf.

4 daagse nijmegen 2008 dag 3

Altijd weer die rits om 2:45; wakker worden, melden in de ontbijtzaal! Ben benieuwd wat het vandaag de dag gaat worden. Rustig op gang gegaan, en toch wel weer een mooie start. Het lopen gaat wonderbaarlijk goed. Frank z'n darmen zijn niet in orde, dus op de eerste post gaat hij ondertussen even een Edet toiletje bezoeken. De eerste van vele, zo bleek later. Vrienden van mij blijken eerder terug van vakantie, dus ik kan de hele dag al uitkijken naar onze 50 lus door Ottersum. Nooit eerder had ik zin in een 50 lusje. De dijk naar Mook komt al gauw in zicht, en nog steeds loop ik erg lekker, zonder pijn, en de stemming zit er goed in. Zo goed als het met mij gaat, zo zwaar lijkt Frank het te hebben. Weer een Edetje bezocht op dit traject. Onderweg stond Giel nog druk plaatjes te draaien. Oog voor de wandelaars had ie echter niet. Gemiste kans...


Rustpost in Mook

Na mook start het traditionele zware traject naar de 50 lus. En eerlijk is eerlijk, ik was er zo doorheen! Bang als ik was voor mijn scheenbeenpezen, dipjes, niets van dat al! Zo slecht als het gisteren ging zo goed ging het vandaag. Gelukkig voor Frank, zo kon hij zich vandaag weer een beetje aan mij optrekken. Het lijkt er toch echt op, dat de buikgriep, die op het kamp heerst, ook bij hem heeft toegeslagen. Op de rustpost besluit ik 10 minuten eerder te vertrekken, en spreek met Frank een tijd af wanneer hij ook moet lopen.


Frank zit er doorheen

In Ottersum tref ik mijn vrienden, en na een minuut of 15 komt Frank ook binnengelopen. Afscheid genomen, en tesamen de lus van vandaag bedwongen. De route naar Bredeweg, via Grafwegen is zoals altijd redelijk saai, maar doordat we nogmaals stoppen voor een buikgriep-stopje heb ik ook weer 5 minuten pauze, en lukt het me ook om deze etappe zonder een mentale dip door te lopen. Vanaf Groesbeek heerlijk genoten van alle aandacht, broodjes, blikjes, mandarijnen en al wat allemaal werd aangeboden vanuit het publiek. Frank kon zich inmiddels optrekken aan het feit dat Els, zijn vriendin in Berg en Dal op de rustpost zat te wachten. Ondertussen meerdere malen de poncho aan-en-uit getrokken, inmiddels kan dat in een moeite zonder te stoppen. Nadat vooral Frank is opgeladen op de rustpost, lopen we het laatste stukje, waarbij het de laatste kilometers begint te hozen! Maar ach, mijn stemming kan niet meer stuk, het publiek blijft lachen onder de partytentjes, en om half 5 lopen we over de finish. Het fietsen naar de camping gaat soepeltjes, en wonderbaarlijker, het vocht in de enkel is weg! Wijze les dus nogmaals, nooit je veters zomaar aantrekken als ze de eerste 25km van de dag gewoon goed zaten!!! Uiteindelijk laat ik alleen nog een hakje intapen uit voorzorg. Een blaar zit er immers nog net niet.
Vandaag iets later gaan slapen, want voor de vrijdag moeten we er natuurlijk wel picobello uitzien. De medaille van vorig jaar netjes vastgemaakt met een touwtje, scoutinguniform klaarmaken, scheren, en om 9 uur lig ik dan eindelijk op m'n matje te ronken.

4 daagse nijmegen 2008 dag 2

Na een rustige start vandaag, wetende wat er gaat komen, gaan we vandaag voor het eerst richting het Radboud. Ons eerste rust is bijna 2 uur lopen, dus een aardige tippel. Nadat we Nijmegen eenmaal uitzijn, komen we voorbij de 3FM wagen. Helaas is het voor Giel nog iets te vroeg, die is dus nog in geen velden of wegen te bekennen. Daar loop je dan de vierdaagse voor....Gelukkig zijn ze in Alverna wel wakker, en zijn we zo in Wijchen. Na wijchen begint onze slopende lus van vandaag. Eerst even lachen om de eeuwig foutlopende 40ers die gezellig een stukje meelopen naar Balgoij alvorens ze erachter komen dat de 40 in Wijchen blijft, maar daarna komt toch het zwaardere werk eraan te pas. De dijk naar Nifrik. Heerlijk frustrerend om al die mensen te zien die OF zowieso maar 40 doen, OF het stuk er al op hebben zitten wat jij nog moet doen. Maar goed. De vreselijk foute band bij een boerderij geeft weer reden genoeg om te lachen, en zo belanden we op de rustpost vlak voor Niftrik. De pezen beginnen toch wat raar te voelen, dus op deze plek voer ik de verboden handeling uit; ik trek mijn veters wat strakker aan. Daarna gaan we weer op pad. Na niftrik is het nog een stukje doorbikkelen, maar in Wijchen worden we daarvoor beloond, we krijgen dit jaar niet alleen niet-te-zuipen-Icetea aangeboden, maar 200 meter daarvoor staat Jamin gratis ijs uit te delen. Toch maar geskipped dit ijs, en de eeuwige ijsthee naar binnen gekieperd. Nadat we Wijchen bedolven hadden onder blikjes en ijspapiertjes, gaat de route naar Beuningen. Voor mijn gevoel is het hier rustiger dan anders, maar dat kan ook aan mijn stemming liggen. Ik zit er inmiddels goed doorheen, en de weg voorbij Beuningen is voor mij dan ook echt slopend.


Op de rustpost net in Nijmegen zit ik er dan ook echt goed doorheen, en dan komt er ook nog een onbekend gedeelte op de route, over de Waalkade. Al ben ik wel blij dat die slome route door de via Wammus er eindelijk uit is gehaald. Deze laatste etappe van vandaag blijkt inderdaad toch weer pittig. Om 16:10 komen we binnen. Ik gesloopt. Frank redelijk fit. Zelfs het bestijgen van mijn fiets, en het fietsen zelf is zwaar. Knieën, pezen in de enkel, het is ff klaar voor vandaag. Na het douchen blijkt dus inderdaad vocht rond de pees onder aan de schenen te zitten. Na een korte blaarbehandeling (eentje is opnieuw volgelopen, verder niets) toch maar met 2 coldpacks gekoeld. Voor het gevoel lijkt dit te helpen. Voor het zicht niet. Dat belooft wat voor deze editie. Andere jaren begon dit kwaaltje pas op donderdag...zouden het toch die strakke veters zijn van vanmiddag?

4 daagse nijmegen 2008 dag 1

En we zijn los!
Na een verschrikkelijke nacht van wakkerliggen, naar het dak van de tent liggen staren, werd ik dan ineens om 2:45 gewekt, en kon het grote lopen gaan beginnen. Op het kamp is aardig wat veranderd in de drie jaren dat ik er weg was, we krijgen tegenwoordig allerhande luxe artikelen aangeboden, dus meteen lekker wat muesli weggeknaagd, voor zover dat gaat op dit tijdstip. Mooi op tijd weggefietst in elk geval, en aangemoedigd door dronken studenten, vertrokken we richting de waalbrug. De route vandaag is via Lent en Bemmel naar Huissen, vandaar naar Elst, Oosterhout, Lent en wederom Nijmegen. Frank liep hard van stapel, volgens mij schrik ik elk jaar opnieuw van het hoge tempo, en laat ik me toch steeds wat meeslepen met de meute. Vanaf een kilometer of 25 begin ik dat dan ook te voelen, de eerste steek was voelbaar in mijn enkelband aan de voorzijde. Een bekend kwaaltje. Teken om iets rustiger aan te doen! Gelukkig komt Frank ook wat meer in zijn vertrouwde ritme, zodat we uiteindelijk de Oosterhoutse dijk bereiken, en op onze beginnende beurze voetjes Nijmegen binnenhobbelen. De kop is eraf!

Rustpost op de Oosterhoutsedijk

Na aankomst op ons kamp, de score voor vandaag bekeken. 2 kleine blaartjes, en een beurs plekje. Erg netjes dus voor een eerste dag. De beide voorvoeten als voorzorgsmaatregel maar in de tape gezet, en op tijd in ons bed gedoken. Met oordopjes, want het vuurwerk is helaas nog steeds niet verplaatst naar een andere avond...

Het begint te kriebelen!

Vandaag was het dan zover. Eindelijk weer naar Nijmegen om die startkaart te bemachtigen. Mijn startburo is 50F, met een aardig tweetal, die ik hopelijk elke dag ga begroeten met een volgeknipte knipkaart. Goed druk vandaag, het aanmelden op zondag is zeker een goed idee geweest. Daarna, met alle bescheiden op zak, naar onze camping, en op m'n gemakje mijn tent opgezet. Gek hoor, morgen eerst nog een dagje werken, en dan daarna ineens terug hier. Maar wel handig om nog een extra dagje na te kunnen denken over alle spullen die ik echt niet wil vergeten.