4 Daagse nijmegen 2011 dag 4

De laatste dag alweer! Ook vannacht was het weer raak, ik moest er tot 2 keer uit omdat ik naar het toilet toe moest. Dan hoop je bij de tweede keer dat je eigenlijk toch al bijna uit bed moet, maar nee, het was half 1. Gelukkig was ik moe genoeg om meteen verder te kunnen slapen.
Uiteindelijk was het dan toch 2:45. De wekker meteen veranderd naar een andere wektijd, want dat was ik vorig jaar vergeten. Het was spannend of de kranten in mijn schoenen voldoende vocht geabsobeerd hadden. Dat was zo, ze waren kletsnat, en mijn schoenen voelden eigenlijk alleen klam.
Daarna de medaille van vorig jaar opspelden, wat op de laatste dag alleen toegestaan is, en 11 boterhammen smeren waarvan 1 opeten, een bak muesli wegwerken, een kop koffie en een beker melk, en de rugzak vullen met water en voedsel. En dan hop, voor het laatst dit jaar weer op de fiets naar de Wedren.

De eerste rust bereikten we weer vrij wakker, en een nieuwe dosis koffie zou ons daarmee moeten helpen op het volgende traject. Een berucht stukje is de route van Overasselt naar Grave, door de maisvelden. Saai en stil, en je ziet al op kilometers afstand waar je heen moet.






Fijn is het daarom, als je uiteindelijk de Maasbrug bereikt, zeker omdat vlak daarna onze rust zit.

Onderweg begon ook het gehalte aan Jan van Vulpen stickers toe te nemen, dus we besloten een promoteam te vormen. Dat gaf aardig wat reacties, dus we hebben ons kostelijk vermaakt de hele dag.

In Grave kwamen we er ook achter dat boomzager.nl nog vrij was, dus die hebben we al wandelend vastgelegd om er later een site op te plaatsen.

Van Grave naar Beers was zoals altijd een vervelend stuk, want het is een bekend stuk weg voor mij, en we lopen ook nog met een omweg. Maar met het vooruitzicht dat Inge en mijn moeder stonden te wachten in Beers, konden we ook dit stuk na een tijdje achter ons laten.

In Beers lekker genoten van alle aandacht, want Frank was ook naar deze rustpost gekomen om ons te voorzien van het nodige vocht en peptalk. Na deze rust liep mijn moeder met ons mee naar Nijmegen, en dat was te merken, ze had energie voor 10.


In cuijk was het druk, maar gelukkig bleef alles wel doorlopen, en zodoende waren we vlot bij de pontonbrug. Het aantal toeschouwers op de brug zelf was gelukkig wat minder, dus we konden vlot oversteken, om aan de overzijde weer een korte rust te nemen.

Zicht op Cuijk

Het laatste traject dan maar, door naar de via Gladiola! En onderweg natuurlijk hopen dat we de boomzager zouden zien, want we wilden met hem op de foto.

Eenmaal in Malden aangekomen bij onze laatste rust, werden we op het verkeerde been gezet, men zei dat we er voorbij gelopen waren.
We werden hier wel weer verrast door een ontvangstcomité, heerlijk om zo in de watten gelegd te worden. 








We wilden niet meer omdraaien voor de boomzager, dus groot was onze verbazing en vreugde dat hij voorbij Malden was gaan staan!

Uiteraard zijn we meteen op de foto gegaan, en we kregen nog wat stickers mee. Hij vond het leuk dat er een fansite gemaakt zou worden.

Bij de McDonalds kwam ook Paul zijn moeder tegen, die ook mee liep naar de Wedren. Zo liepen we dus onze intocht, onder begeleiding van onze beide moeders. Na een poosje bij de agent op de kruising St. Anna en Groenestraat. Altijd een gezellig feestje.

Tja, en daarna, de grote drukte Nijmegen in. Een grijns op je gezicht die er niet meer af te poetsen is. De pijn is verdwenen. De euforie is groot. Je voelt je onoverwinnelijk. Trots. Als een ware atleet neem je het applaus, gejuich en gladiolen van wildvreemden in ontvangst.





De finish was erg leuk met onze moeders in het kielzog. Daarom dit jaar wat meer foto's dan andere jaren.

Op de wedren konden we dan eindelijk ons eremetaal in ontvangst nemen, en toen was er bier. Het zat erop! Heerlijk genoten van het weer, want het was een prachtige intocht. Wie had ooit gedacht dat er uiteindelijk zo weinig regen zou vallen! De 15e is een feit.

Moeder van Paul speldt hem de gouden medaille op

Mijn allerlaatste scan

Het lullige "15" pinnetje