Na thuiskomst zijn er altijd 2 dingen belangrijk; allereerst een grondige inspectie van de voeten, nadat de tape verwijderd is, en direct daarna meteen lekker slapen.
Het eerste was niet zo spannend, de tenen zagen er eigenlijk keurig uit, zo goed zijn mijn voeten jarenlang niet geweest direct na een 4daagse. Het slapen ging wat minder goed, om 3 uur begon Bart te huilen, en om 4:30 wilde Nienke plassen. Ik vond dat ik wat goed te maken had na afgelopen week, dus toch weer 2 keer uit bed. Maar zaterdag bleek dat ook mijn spieren weinig geleden hadden, ik heb wat in de tuin gewerkt en dat ging allemaal prima. Het enige dat ik merk is dat de spieren snel stijf zijn na lang zitten in één houding, en een vochtbobbeltje op mijn achillespees, dat overigens iedere 4daagse terugkomt en vrij snel weggaat.
Verder ben ik natuurlijk ook nog eens op de weegschaal gaan staan. Ik heb goed mijn best gedaan:
Voor 4daagse: 73,3kg, 13,3% vet 62,8% vochtgehalte
Na 4daagse: 72,9kg, 12,9% vet 63% vochtgehalte
Ik hoef niet zo nodig af te vallen, en dat is gelukkig ook niet gebeurd. Hadden die liters water, bouillon, en een half brood per dag toch zin.
Vandaag ook een fansite gaan maken voor de Boomzager, want wie A zegt moet ook B zeggen. Dat was op zaterdagavond dan ook goeddeels klaar, en de eerste inzendingen en reacties staan er inmiddels op.
Mijn schoenen zal ik nu toch echt moeten afschrijven, de zool is echt te ver door op de hak. (zoek de verschillen met een foto die ik eerder al postte.) Toch maar eens gaan zoeken naar een nieuw paar.
Ook dit jaar was het weer ontzettend snel voorbij gegaan. Ineens weer in de dagelijkse gang van zaken, is een abrupte overgang. Ik schreef er vorig jaar ook al over, maar nu ik twitter gebruik, zie ik dat het bij veel mensen speelt. Het 4daagse is een gevoel dat je deelt met alle wandelaars, maar na die 4 dagen is het ook meteen helemaal weg. Je valt in een soort after-4daagse gat. En ook dit jaar heb ik nog een paar keer aan mijn arm zitten frunniken, op de plaats waar het bandje zat. Ik begin er bijna aan te wennen zowaar...
Volgend jaar zien we wel weer waar het schip strand. Ik zou het heel bijzonder vinden om Dennis en Rob ook zover te krijgen, zodat we een keer met z'n 5en kunnen lopen. Met ons broederweekend zal ik dat eens voorstellen als activiteit voor 2012.
Verder ben ik erg benieuwd hoe Frank z'n revalidatie zal aflopen, zou hij zijn gouden plak in 2012 wel kunnen behalen? Ik hoop het van harte, hij heeft het verdiend.
De tijd zal het leren, voor nu is het weer even afkicken geblazen. Althans....de 80 van de langstraat wil ik toch misschien nog wel gaan lopen... (en dan wel op mijn oude stappers...)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten