Het stuk richting Cuijk, via Vianen is wat angstig. Frank voelt zich ineens slechter en slechter worden, en even ben ik bang dat hij om gaat vallen. Ik vergeet hoe mijn voeten voelen, en heel de weg houdt ik hem scherp in de gaten. In Cuijk is het gezellig, maar even vind ik het belangrijker dat we op de rustpost terecht komen. Aldaar besluiten we tot rigoureuzere maatregelen. Paracetamol, want het lijkt toch op een opkomende koorts, en de rugzak blijft ook achter hier. Ik neem zijn belangrijkste zaken, zoals water, en poncho mee.
Het is verbazingwekkend wat de paracetamol met hem doet. Na 15 minuten schiet het tempo er ineens in, en moet ik hem zelfs afremmen. Gelukkig gaat het vanaf nu ook de hele weg iets beter, en de rustpost in Malden is ruim voor de volgende dip bereikt. Vanaf hier is het nog maar een klein uurtje tot de verzamelpost, alwaar Els zit te wachten. Dat was te overzien. Op deze rustpost zijn we getuige van meerdere zieken. ORS wordt er onderhand meer gedronken dan bouillion. Omstreeks half 5 vertrekken we van deze post.
Els loopt mee, en onderweg komen we de ouders van Frank tegen. Ik ben blij dat we het samen gehaald hebben. 1,5 km van de finish verwijderd, staat Inge op mij te wachten, en lopen we hand in hand, blij weer samen te zijn, naar de finish. Om 17:45 kunnen we dan eindelijk ons eremetaal in ontvangst nemen!
Uiteindelijk blijk ik geen extra blaren meer gelopen te hebben, maar wel een allergische reactie op de tape op mijn hiel. Ik wist dit al van sporttape, maar blijkbaar is de lijm van leukoplast van dezelfde samenstelling.
Nadat 's avonds van iedereen afscheid hadden genomen, zijn we uit Nijmegen vertrokken. Er ging van onze groep niemand meer de stad in, en om nog langer in Buikgriep-city te blijven hangen leek ons ook niet zo'n goed idee.
Uiteindelijk heb ik het dus ook niet meer gehad, en is Frank er ook weer vanaf.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten